Os residuos sólidos como bolsas e outros lixos botados nos mares dende a terra ou dende barcos no mar acaban sendo con frecuencia alimento de mamíferos mariños, peixes e aves que os confunde con comida, as consecuencias son desastrosas.

A contaminación mariña pode producir efectos daniños para a vida mariña e perigos para a saúde humana. Perxudican as actividades marítimas, incluída a pesca e outros usos lexítimos do mar, deterioro calidade da auga para o seu uso seguro e deterioro dos lugares de recreo. a contaminación dos mares é un problema de todos e entre todos debemos solucionalo

OPINIÓN:

Os mares teñen que estar limpo, para que os peixes e todos os animais mariños poidan estar sans.                                                                  Tamén para as persoas porque se os peixes están contaminados é perxudicial para a nosa saúde.

Os nudibranquios son moluscos gasterópodos que son moi coloridos. Teñen as branquias fora, como nunha especie de coroa. Hai especies moi curiosas tanto de aspecto como o que fai. Un nudibranquio que parece unha ovella verde, róuballe os cloroplastos ás plantas que comen. Outro, aliméntase de anémonas e garda o veleno urticante para protexerse. Hai especies moi bonitas, o dragón azul é unha delas. Ten o corpo máis estreito que un nudibranquio normal e ten uns salientes azuis en forma de ás. A min parécenme belísimos animais e gústame moito o dragón azul e o que se parece a unha ovella .

O camaleón é un réptil escamoso. Existen máis de 161 especies de camaleóns, a maior parte deles en África. Teñen varias habilidades moi famosas que fan que o camaleón sexa un animal moi curioso:

1. É capaz de mimetizarse se se sinte ameazado.
2. Ten unha lingua moi rápida e longa para cazar insectos e comelos.
3. Pode mover un ollo independentemente do outro.

É un animal antigo, pois coñécense fósiles de camaleóns.

Parécenme uns animais moi curiosos e moi bonitos :).

Os flamencos non nacen sendo rosas, son brancos. A coloración débese a uns pigmentos que se encontran nas algas e insectos que comen. Comen, ademais, crustáceos, moluscos, peixes pequenos, insectos acuáticos, varios tipos de algas que se topan na auga e, incluso, diatomeas (algas unicelulares e microscópicas. Esta coloración pérdese cando mudan as plumas.

Parécenme uns animais preciosos que collen un color moi bonito.

A Vespa velutina ou avispa asiática e unha vespa da familia dos véspidos orixinaria de China. Esta vespa o igual que outras do seu xénero alimentase de insectos ( formigas,bolboreta,pulgóns etc) pero tamén se  alimenta de outras abellas o que fai que sexa unha  perigosa para as abellas autóctonas . O seu tamaño varia segundo o seu alimento, paraxe e clima inda que e unha das especies de maior tamaño. Esta especie e un perigo por que mata as epecies autoctonas ademais. Moita xente no intento de desfacerse da Vespa velutina acabou con colmeas de abellas e vespas de aqui. A vespa velutina e un dos exemplos do cambio climático por que estes animais antes non estaban aqui por que viven e climas calidos tropicais pero pola subida da temperatura acabarón vindo aqui por que encontrarón un bo sitio para vivir por que teñen o clima adecuado e suficiente alimento. Penso que a xente deberia informarse e ver as características da Vespa velutina antes de matalas por que moitas veces matan as que non son e asi vamos acabar cas especies de aqui e non sabemos se nos poden producir enfermidades. Outro problema da Vespa velutina e que as súas picaduras non máis dañinas.

 O cambio climático e o aumeto estudado da temperatura da terra durante máis de un siglo .Pero a unica consecuencia do cambio climático non e so que suban as temperaturas si non non seria nin a metade de grave . Algunhas das consecuencias do cambio climático son a perda de algunhas especies polo cambio do medio, tormentas máis fortes, derretemento dos glaciares, furacáns máis perigosos etc … Por sorte os gobernos están empezando a actuar e están creando acordos para intentar frear isto pero neles non entran todos os paíse por exemplo EE UU non vai entrar en ese acordo por orde do presidente (Donal Trump) quen ante os medios ten dito que o cambio climático non existia e decideu retirarse do acordo de París contra o cambio climático. O presidente tamen ten bromeado sobre as olas de calor. O peor de todo iso e que o retirarse do acordo pode afectsr moito o cambio climático. Penso que o cambio climático e algo moi importante e pareceme moi mal que un presidente non se de conta de que todo isto e verdade e que o mellor el non vive as consecuencias de verdade pero os seus fillos  e netos si asi que penso que os que gobernar deberían mirar estas cousa.

A caceria tanto comercial, como pra investigala esta facendo que desapareza moitas. tamen hai outros motivos coma o trafico mariño, a contaminación dos mares e oceanos, o cambio climatico, ou fenomenos como “o neno fenómeno climático relacionado co quentamento do oceano Pacifico”.As especies mais comprometidas son: a jorobada, azul, franca, fin, cachalote e a sei. video

                  O pingüino das Galápagos é de 49 cm de lonxitude e pesa 2,5 kg de media. É a segunda especie de pingüinos máis pequenos despois do pingüino azul. Os pingüinos das Galápagos teñen unha cabeza negra cun bordo branco que vai detrás do ollo, ao redor dos muffs dos oídos negros e ao queixo, para unirse á gorxa. Teñen a parte superior dunha cor negra grisácea e a parte inferior branca, con dúas bandas negras no peito, a banda inferior que se estende desde os flancos ata o muslo. Os mozos diferéncianse de que teñen unha cabeza totalmente escura, gris nos laterais e no queixo, e non teñen unha banda no peito. Os pingüinos femininos son máis pequenos que os machos.

Os pingüinos das Galápagos atópanse principalmente na illa de Fernandina e na costa oeste da illa de Isabela, pero hai poucas poboacións que se estenden a outras illas do arquipélago de Galápagos.

 O 95% dos especímenes de pingüinos de Galápagos viven nas illas Isabela e Fernandina, na parte occidental do arquipélago, co 5% restante nas illas de Bartolomé, Santiago, Floreana e Logie.                                                                                                                 

 É pequeno (35-40 cm); só o pingüino pigmeo (Eudyptula minor) de Australia e Nova Zelanda é aínda máis pequeno. É un exemplo de enanismo insular.

Esta especie vive nas grutas costeiras preto do océano, buscando temperaturas templadas. Os pingüinos entran no auga para refrescarse do forte sol e nadar dun xeito moi peculiar lentamente e coas súas cabezas fóra do auga.

Os pingüinos permanecen no arquipélago. Están preto da corrente de Cromwell durante o día, ata que a temperatura cae para volver ao continente pola noite. Alimentanse de pequenas escolas de peixes, principalmente molletas, sardiñas e, ás veces, crustáceos. Eles só buscan comida para o día e, xeralmente, nun radio de poucos quilómetros do lugar de anidación. Dependen das correntes frías e cheas de nutrientes que lles proporcionan comida.

A temperatura das Illas Galápagos queda entre 15 ° C e 28 ° C. Durante a tempada de El Niño, os pingüinos paran de anidar porque a comida é escasa: isto fai que as probabilidades de que o bebé avance son desfavorables en comparación coa probabilidade de morrer no intento. En xeral, reprodúcense cando a temperatura da superficie do mar está por baixo dos 24 ° C, o que se traduce nunha maior abundancia de alimentos. O sol forte é o principal problema para os pingüinos. O seu principal medio de refrixeración está no auga, pero sofren outras adaptacións de comportamento por todo o tempo que teñen que gastar en terra. Utilizan dous métodos de termoregulación no clima máis quente do continente. Un deles é estirar as túas aletas e dobrar as costas para evitar que o sol poida tocar os pés, xa que poden eliminar a calor polas súas aletas grazas ao fluxo sanguíneo no último. Tamén xulgan, usando a evaporación para arrefriar a gorxa e as vías respiratorias. Os pingüinos de Galápagos protexen os ovos e os mozos do sol quente manténdolos en fendas profundas nas rochas.Non anida en colonias, pero en pequenos grupos de dúas ou tres parellas. Inxebran a colocación de dous ovos durante 40 días. Os mozos van ao auga despois de tres meses.

Eu opino que é un animal precioso e que oxalá non se extinga nunca.

O axolote é unha especie de caudado anfibio da familia Ambystomatidae. É endémica do sistema lacustre do Val de México e tivo unha gran influencia na cultura mexicana. Está en perigo crítico de extinción debido á contaminación das augas nas que vive. É unha especie neotenica, é dicir, pode alcanzar a madurez sexual mantendo as súas características larvas e, a diferenza da maioría dos anfibios, non pasa por un proceso de metamorfose.

Os axolotes clasifícanse dentro da familia ambistomatídica. Antiguamente foron chamados Siredom mexicanum, pero agora pertencen ao xénero Ambystoma. Tamén ao principio confundíase como larvas da salamandra tigre (Ambystoma tigrinum) que non sufrira metamorfose. Non entanto, hoxe son recoñecidos como especies distintas.

Mide uns 15 cm de lonxitude total, sendo raras as unidades que miden máis de 30 cm. O axolote ten a aparencia dun renacuajo xigante con pernas e cola. Caracterízase por ter tres pares de branquias, que saen da base da cabeza e van cara atrás, ollos pequenos, pel lisa e pernas cuxos dedos son finos e puntiagudos, pero que non desenvolven unhas. A cor do axolotl é moi variable: na natureza, a maioría son marrón escuro con costas negras, isqueiro da barriga e manchas escuras débiles e inconspicuas nos flancos e nas costas. Non obstante, tamén poden mostrar diferentes patróns de cor, especialmente en catividade: gris, marrón, verde marrón, laranxa e mesmo branco con ollos negros, albino dourado, albino branco ou case negro.

O axolotl é endémico do Val de México, máis específicamente o sistema de canles de Xochimilco na Cidade de México. Antes de que as súas poboacións fosen fortemente diminuídas, habitaba o conxunto do complexo laguna do val, incluídos os lagos de Texcoco e Chalco. O seu hábitat é lagos ou canles de augas superficiais con moita vegetación acuática. É unha especie completamente acuática.

A súa dieta é moi variada e na vida libre inclúe peixes pequenos, fritos e cangrejos (Cambarellus spp.). En cautiverio adoitan alimentarse con vermes, lombrigas, tenebros, gusanos e pequenos pedazos de pavo, galiña ou carne crúa. A alimentación debe administrarse unha ou dúas veces por semana: estes animais poden soportar un xaxún de varias semanas.

O axolote está na categoría de perigo crítico de extinción con respecto ao seu actual estado de conservación de acordo coa lista vermella da UICN. As súas poboacións en liberdade son moi pequenas ea principal causa da súa redución nos últimos anos é a grave degradación que sufriu o seu hábitat natural, principalmente pola contaminación das augas, pero tamén pola introdución de especies de peixes competidores. ou presa no axolotl. Outras causas do seu grave estado de conservación inclúen a sobreexplotación e captura como alimento, polos seus supostos usos medicinales (non científicamente verificados) e para o comercio de animais e chitridiomicosis.

Pertence a un xénero Lycaon, do cal é seu único representante vivo. É endémico do continente africano, encontrase en ambientes sabanoides.O seu nome científico significa lobo pintado, referíndose ao seu abrigo tricolor de manchas brancas e negras irregularmente distribuídas, excepto pola parte frontal da cara e da garganta, que son sempre negras e a última metade da súa cola, que é sempre branco.

É a única especie de canido que ten catro dedos nos pés anteriores e posteriores. Pode medir ata 75 cm de altura na cruz e superar os 30 k de peso. Os machos son máis corpulentos que as femias. Ten grandes orellas verticais e redondeadas e ten fortes mandíbulas.

O licaon está catalogado dentro da Lista Vermella de Especies Ameazadas da UICN como “En perigo de extinción”. As principais ameazas ás que ten que enfrontarse son a persecución directa do ser humano, a transformación e fragmentación dos seus territorios ea propagación de enfermidades infecciosas como a rabia, a miúdo transmitida por cans domésticos e salvaxes. Ademais, o seu tamaño relativamente pequeno failles vulnerables á predación por leóns, hienas, crocodilos e leopardos raramente, especialmente no caso de pequenas manadas. Estímase que en 2007 hai menos de seis mil individuos distribuídos nunha serie de enclaves ao longo do África subsahariana, ocupando unha pequena porción da súa área de distribución histórica.

Os licaóns cazan en manadas. É o mellor cazador do mundo cunha taxa de éxito entre o 70 eo 89% segundo varias fontes: de dez cazas a nove con éxito. A súa presa preferida é a impala, así como outros ungulados semellantes de tamaño medio. Son coñecidos pola súa resistencia e por ser cazadores astutos. Foron observados caza de presas por relés, ou incluso bloqueando unha posible ruta de escape dunha presa, que finalmente superouse por esgotamento. Eles producen sons característicamente raro ou chillón, semellantes aos dun paxaro. Aínda que non se considera unha especie estrictamente territorial, ocupa grandes áreas de campeo que poden oscilar entre cincuenta e douscentos quilómetros cadrados. É común superpoñer as áreas de campeo de diferentes rabaños. Normalmente son esquivos e, a diferenza doutros canídeos, son moi difíciles de domesticar.

O licaon ten un complexo sistema social matriarcal. Moitas veces regurgitan a comida para outros membros do grupo: os anciáns, os cachorros ou os mozos e os adultos que atenden aos mozos durante as excursións de caza. O tamaño dos seus rabaños é moi variable, a partir dos formados só polos pais e as súas camadas a grupos de máis de trinta individuos. O período de xestación oscila entre sesenta e tres e setenta e dous días e paran de cinco a oito cachorros por litera.

A miña opinión é que debería de haber máis animais así ao redor de todo o mundo.